นานมาแล้ว...
พระโอรสหนูจากเมือง “เมาส์ธานี”เดินทางไกลมายังป่าลึก เพื่อศึกษาวิชากับพระอาจารย์ ภายหลังสำเร็จการศึกษา พระอาจารย์มอบสมุดโน้ตหนึ่งเล่ม กุญแจหนึ่งดอก แล้วบอกกับพระโอรสหนูว่า นี่คือของวิเศษที่จะตอบคำถามเจ้าได้ทุกเรื่อง ทำงานหลายๆอย่างแทนเจ้า และพาเจ้าไปยังที่ต่างๆได้ทุกที่
“แต่อย่าเปิดสมุดเล่มนี้จนกว่าจะถึงเมืองของเจ้า” พระอาจารย์สั่งเป็นครั้งสุดท้าย
พระโอรสหนูจากมาด้วยความพิศวง สมุดเล็กๆเล่มนี้กับกุญแจหนึ่งดอกจะทำอย่างที่พระอาจารย์ว่าได้อย่างไร ทว่าเก็บความสงสัยไว้แล้วเดินทางต่อ จนกระทั่งเจอชายคนหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พระโอรสหนูจึงเข้าไปช่วยปฐมพยาบาลจนชายคนนั้นฟื้น
ชายคนนั้นเล่าว่าตนเองชื่อ “จันทรโครพ” ถูกโจรป่าทำร้าย แย่ง “พระอบ” และภรรยาไป พระโอรสหนูก็เล่าเรื่องของตนเองบ้าง
จันทรโครพฟังจบแล้วก็ยุให้พระโอรสหนูเปิดสมุดโน้ต
“ท่านคิดดู ถ้าเผื่อว่าพระอาจารย์ท่านหยิบสมุดผิดเล่ม ไม่ได้เป็นของวิเศษอย่างที่ว่าท่านต้องเสียเวลาเดินทางกลับมาเปลี่ยนอีกนะ”
พระโอรสหนูหลงเชื่อเปิดสมุดออก ปรากฏแสงสว่างวาบไปทั่วทั้งป่า มนต์วิเศษที่พระอาจารย์ร่ายมากับสมุดโน้ตบันดาลให้ สมุดบันทึกและกุญแจดอกนั้นเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นอุปกรณ์อิเล็คโทรนิก รวมทั้งพระโอรสหนูก็กลายเป็นวัตถุพลาสติกไปเสียแล้ว
จันทรโครพเก็บอุปกรณ์ทั้ง 3 อย่างกลับเมือง แล้วเรียนรู้วิธีใช้ โน้ตบุ๊ค (Notebook) , คีย์บอร์ด (keyboard), และเมาส์ (mouse) จนชำนาญ แล้วใช้สิ่งนี้ท่องไปยังโลกอินเตอร์เน็ต แหล่งเรียนรู้อันไม่รู้จบ จากนั้นจึงใช้ความรู้เหล่านั้นมาพัฒนาบ้านเมืองของตนจนเจริญก้าวหน้า
หลงลืมเรื่องราวของนางโมราและโจรป่าไปเสียสิ้น
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา…
................................................................................................................
ปล. นิทานเรื่องนี้ไม่สอนอะไรเลย เพราะสอนแล้วก็ไม่รู้จักจำ ดูพระโอรสหนู และจันทรโครพเป็นตัวอย่าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น